Gospel Reflection for December 21, 2012 (Lk 1: 39-45))

Mga kapatid, hinding-hindi natin maipagkakaila sa kultura nating mga Pilipino na ang kababaihan ay mahilig magkalat ng balita. Mabuti nga sana kung magandang balita ito at hindi makati ang kanilang dila upang magbahagi ng tsismis.

Sa ating Ebanghelyo ngayong araw na ito (Ika-anim na araw ng Misa de Gallo) masasabi natin na sabik na sabik si Maria na bumisita sa kanyang pinsang si Elisabet na anim na buwan nang nagdadalang-tao. Naging mapagkumbaba sa Elisabet sapagkat nakita niya na papalapit na sa kanya ang ina ng kanyang Diyos. Kanya rin hinangaan ang pinsang si Maria bagamat pinagpala ito sa lahat ng babae.

Sa kwento ng pagbibisita ni Maria sa bahay ni Elisabet ay nabanggit na ang dinadala ni Elisabet na si Juan ay lumudag sa sinapupunan niya. Si Juan, bilang tagapaghanda ng daan para sa Poon nating si Hesus ay hindi lamang pinakita ang paghahanda niya sa pagdating nito noong nagbibinyag siya sa ilog ng Jordan. Naisip niyo po ban a hindi kaya ang paglundag ni Juan ay ang unang pagpapahayag niya na narito na ang Panginoon? Nanay nga lang ang naglalakad pero “fetus” pa lamang si Juan at si Hesus ay close na sila.

Mga kapatid, ang pananabik sana natin sa mga balita ay hindi sa maling bagay. Gaya nga ni Maria, kung anuman ang mensahe ng Diyos sa kanya sa pamamagitan ni Anghel Gabriel ay hindi niya ito tinago sa sarili. Kung tayo’y magpapamahagi ng mabuting balita maging sa mga e-mail, texts, o kaya naman sa social networks gaya ng Twitter o Facebook (WOW SPECIAL MENTION SILA!), sana ay kanais-nais ang mensahe at hindi lamang dahil sa may gusto tayong sabihin.

Sulo

Sulo

Sabi nga naman ng nakararami na ang bokasyon daw ng pagpapari ay hindi madali. Kaakit-akit man daw ito ay hindi sinasang-ayunan ng ibang tao dahil tingin nila ay malungkot ang buhay ng isang pari. Para sa ating mga Katoliko ay biyaya ito sa ating pananampalataya sapagkat pinakikita ng Diyos na hindi Niya pinababayaan ang Kanyang simbahan.

Bata pa lamang ako ay unti-unti na akong tinatawag ng Panginoon. Hindi ko lamang matanto kung ako ba talaga ay ginugusto Niyang magsilbi sa Kanya. Umaapoy na ang bokasyon sa aking dibdib. Ako rin naman ay nawiwili noon tuwing ginagaya ko ang mga pari matapos ang misa. Ngunit habang tumatagal at ako’y lumalaki, ang bokasyon ay nawawala. Naimpluwensyahan ako nga mga tao sa aking paligid lalung-lalo na sa kumpetensya sa paaralan na tila pampulitiko ang layunin. Ang bokasyong nagliliyab ay para bang wala nang dingas.

Patuloy man ang pagtawag ng Diyos sa akin ay may mga ambisyon pa rin ako at ninanais. Akin pinakikinggan ang pagtawag Niya pero ayaw ko pa ring tumugon. Hindi naman ito tumagal at binigyan ko ng pagkakataon ang aking sarili upang maging malaya sa paggawa ng mga desisyon. Umabot na ng isang taon ang pagmumuni-muni at bigla kong natanong ang aking sarili “Ito na nga ba ang hinihintay ko? Diyos nga ba ang tumatawag sa akin o guni-guni ko lang ito?” Naguluhan man ang aking pag-iisip ay napagpasyahan ko pa rin ang pagtugon sa Kanyang pagtawag.  Nakita ko ang liwanag nang mga sandaling iyon-ang paghipo ng langit na damang-dama ko.

Sa aking paglalakbay sa bokasyong pagpapari, nahanap ko ang tunay na kasiyahan at iyon ay ang pagpapatuloy sa kalooban ng Diyos. Ang kinakailangan pala nating gawin ay hayaan nating magpatuloy sa pagliliyab ang apoy sa nag-aalab na puso. Ito sana ay sulo na gagabay sa iba nating mga kapatid na magpatuloy din kay Kristo at hindi sulo na mauubusan ng panggatong sa mga oras na tayo’y nalalapit sa tukso para lumayo sa kabutihan. Darating at darating talaga sa buhay ng bawat isa sa atin ang mga unos kung saan mabubulabog ang bokasyon. Malakas na malakas na hangin ang kalaban na hihipan at papatay ng apoy. Pero kung bukas ang ating mga puso sa grasya ng Panginoon, gagawin natin ang maiinam na bagay maprotektahan lang ang ilaw na sa ati’y gumagabay.

Liwanag

Liwanag

Sa aking paglalakbay

Pilit kong hinahanap ang tadhana ng buhay

Ako’y tuluyan pa rin sa pag-ahon

Saanman lunurin ng libu-libong alon

Mawasak man ng daan-daang sunog

Alam kong pangarap ko’y hinding-hindi mabubulabog

Aking pananalig sa Iyo’y naglalagablab

Pananampalataya sa puso’y habambuhay ay mag-aalab

Tiwala sa Iyo’y pinatibay sa mga oras na ako’y masaya o tumataghoy

Tila pinainit na bakal sa nagliliyab na apoy

Kaya alam naming walang hahadlang sa amin

Sapagkat Ika’y kasa-kasama namin

Biyaya Mo sa lahat ang angking karunungan

Sa sanlibuta’y mananatiling kaliwanagan sa katotohanan

Panginoon, Ikaw lamang ang ilaw sa gabing mapanglaw

Tanging liwanag na magniningning at inaasam araw-araw