Ang Natatanging "Siya"

“Ano nanaman iyan? Babae?” and sikat na linya ng mga seminarista tuwing makikita nilang nagmumuni-muni ang isa sa mga kapatid sa seminaryo na tila may gustong malutas na problema. Paano naman kasi, totoo ngang may inspirasyon ang mga tulad namin. Marunong din kaming humanga sa babae dahil natural iyon sa pagiging lalaki namin. Ngunit hindi naman lahat ng mga seminarista ay masasabing ang inspirasyon sa buhay ay si Eva.

Para sa akin, may natatanging “siya”. Malapit ako sa Diyos. Hindi kayo nagkakamali, si Kristo nga ang tinutukoy kong inspirasyon lalung-lalo na sa mga oras na nalulungkot ako at gusto ko nang bumigay. Nasasabi ko nga minsan sa Kanya, “Ano ba iyan? Ang hirap mong sundan. Salamat at mahal mo ako kaya ko nagagawa ang lahat ng mga gusto mong ipagawa sa akin.” Si Kristo bilang inspirasyon ko ay napapamalas sa mga taong nagmamahal sa akin tulad ng aking ina. Sa aking bokasyong pagpapari, isa sa mga sisisihin at ipagmamalaki ng ibang tao ay ang aking ina. Noong siya’y hayskul pa lamang ay gusto raw niyang pumasok ng seminaryo, kaso unang kahilingan pa lang ay hindi na niya nakamit dahil nga babae siya. Kung naging lalaki nga lang daw siya ay nagpatuloy siyang maging pari. Pero ito ang nakakatuwang pangyayari sa buhay niya. Lahat ng mga napuntahan niyang lugar ay hindi raw niya akalaing magiging tahanan ko sa hinaharap tulad ng Novice House sa Manaoag, Pangasinan, Sto. Domingo Convent at ang Unibersidad de Santo Tomas kung saan siya nag-kolehiyo. May “foreshadowing” sa mga oras na iyon sa kanyang buhay.

Sa buong buhay ko, kalinga ng ina ang tangi kong nasilayan. Napapansin ko na hindi na siya bibili ng magagarang damit upang maipasuot lamang sa amin ang mga mamahalin at kilala sa tatak na mga kasuotan. Ipagpapalit niya ang bagay na kinawiwilian niya kung makikita niyang mas magiging masaya kaming mga anak niya. Isa siya sa mga masasabi kong “superwomen” ng buhay ko. Daig pa nga niya si Darna hindi lang sa ganda kundi pati na rin sa kalakasan. Kaya nga niyang magsilbing parehong nanay at tatay. Kung may mga oportunidad lang na ganoon sa mga naghahanap-buhay ay malamang pasok na siya. Pangit nga lang ay may shifting iyon at iyon ang bagay na hindi magagawa ng aking ina. Nanay siya kahit saan siya mapunta, malapit man ang mga anak o malayo, pasaway man kami o hindi, at kahit gabi man o umaga.

Dumating ang oras na ako’y natuto ring manligaw. Hindi tatay ang nagturo sa akin, nanay ko. Mas maganda yung ganoon kasi mas alam niya kung paano makukuha ang kiliti ng babae. Nagtampo ang nanay ko. Ako ang may kasalanan. Para kasing binigyan ko ng panahon ang pag-ibig na iyon kaysa sa aking ina. Nakapag-regalo ako sa babae noong dumating ang Araw ng mga Puso tapos sa nanay ko hindi. Laking lungkot ko rin noon dahil nasaktan ko nanay ko. Mas naipakita ko pang espesyal yung babae. Napagtanto ko lang talaga kamakailan na ang tanging babaeng magmamahal sa akin ay ang aking ina. Kinakailangan kong makipaghiwalay noon sa aking iniirog dahil gusto kong mabigyang hustisya ang desisyon ko na pumasok sa pagpapari. Masakit yung mga araw na iyon. Sobrang sakit! Tanging nanay ko ang tumulong sa aking hilumin ang sugat na iyon. Hindi ako nagiging madrama. Mahirap kasi talaga yung desisyon lalo na kung inaasahan ng mga tao na mas nararapat kang maging abugado, sundalo o pulitiko. Tanging nanay ko ang kauna-kaunahang sumuporta sa akin na abutin ko ang aking mga pangarap. Tuwing ako’y nagkakamali, pinapapatawad niya ako. Gaya rin ng Inang Birhen noong nangumpisal si Pedro na tumanggi siyang kasama niya si Hesus. Mabait nga raw akong anak kahit na medyo masungit ako sa ibang tao. Magaling magpakalma ng init ng ulo ko ang aking ina tuwing kakwentuhan ko siya sa mga bagay na kinaiinisan ko. Hindi na ako nagdadalawang-isip kung kailangang umiyak sa harap niya o kaya sa linya ng telepono dahil handa siya laging makinig sa akin.

Kung ako ay magpatuloy sa pagpapari at naibigay ko ang huling Sakramento sa aking ina, ay tiyak isa sa mga pangarap ko ay nakamit. Gusto ko kasi kung mawawala na ang babaeng nagbigay inspirasyon sa akin ay sa tahimik at mapayapang lugar siya mapupunta kasama ang Diyos. Sa kasalukuyan kong edad na 18, marunong pa rin akong ma-“in love” pero wala pa ring tutulad kay Kristo, kay Mama Mary, San Jose at sa aking ina. Pumuti man lahat ng buhok ko, hinding-hindi kukupas ang alaala na mga taong nagmamahal at nagdarasal para sa akin.